BAHAR

BAHAR

Merhaba arkadaşlarım. Geçen gün size bahar gelmiş, benim haberim olmamış demiştim. Size papatyalar toplayacağım demiştim. Toplayamadım, kıyamadım kırların kraliçesini. Her yere bembeyaz yayılmış. Bütün saflığıyla, bütün güzelliğiyle. Kışa inat, bahara merhaba demiş. Serilmiş olanca beyazlığıyla toprağa. Başını gökyüzüne vermiş. Kıyamadım arkadaşlar, böylesine saf bir güzeli koparıp ta, bir vazoya koymaya. Her canlı yerinde güzel.

Ben çiçekleri çok severim. Ama papatyaların yeri ayrı. Eskiden çocukken yani, bizim ev şehrin en sonundaydı. Bizim evden sonra ev yoktu. Bizim evden sonrası bademlikti. Bahar gelince açan badem çiçekleri ve papatyalar, okulu kırıp kaçan çocuklar. Hangimiz papatyaların üstünde yatıp yuvarlanmadık, hangimiz papatyalardan fal bakmadık ki. Ellerimizde uçurtmalar papatyaların üstünde koşmadık mı, koparıp ta tek tek örüp başımıza taçlar yapmadık mı. Bilemedik onların kıymetini. Şimdi oralar koca koca apartmanlar oldu, ne papatyalar kaldı, ne de badem çiçekleri. Ben çocukluğumu ve papatyaları çok özlüyorum. Ya siz.?